Україньска людова републіка

україньскый штат, з головным містом в Кієві, котрый быв заложеный почас Першой світовой войны і Октобровой револуції
(Напрямленый з УНР)


Україньска людова републіка, УЛР (укр. Українська Народна Республіка, УНР[1]) — україньскый штат, з головным містом в Кієві, котрый быв заложеный почас Першой світовой войны і Октобровой револуції. Екзістовав в роках 1917—1921 і контроловав теріторії середнёй, выходной і южной Україны. Постала на містї юго-западных ґуберній Російской імперії, населеных особливо саме Українцями. До апріля року 1918 во главі Централнов радов УЛР на главі з Михайлом Грушевскым, по децембрї року 1918 — Діректоріёв УЛР, котра одстранила од влады Павла Скоропадьского — гетмана Україньского штату.

Україньска людова републіка
укр. Українська Народна Республіка
1917 – 1921
Застава державы
застава
Герб державы
герб
Гимна: Іщі не вмерла Україна
География
Mapa štátu
Теріторія, на котры претендовала УЛР были представлены на Паріжскій мірный конференції
Розлога
850 000 km² 1918
Обывательство
Державна организация
Форма влады
карбованець, гривня
Голова ЦРУ
Михайло Грушевскый (1917—1918)
Голова Діректорії УЛР
Володимир Винниченко (1918—1919)
Симон Петлюра (1919—1921)
Взник
Заник
Предходникы:
Російска републіка Російска републіка
Западноукраинска людова република Западноукраинска людова република
Україньскый штат Україньскый штат
Наступникы:
Рѣчь Посполита II. Рѣчь Посполита II.
Чеськословеньско Чеськословеньско
Румуньске кралёвство Румуньске кралёвство
УССР УССР
РСФСР РСФСР

Історія

едітовати
 
Плакат року 1917: укр. «Своїй хаті своя правда і сила, і воля»

Україньска людова републіка (УЛР) была выголошена в Кієві 7. (20.) новембра 1917 по большевицькой октобровой револуції в якости автономной републікы в складї Російской републікы. 22. януара 1918 УЛР выголосила свою независлость.[2][3]

По выголошеню независлости УЛР уклала Брестьскый мир з штатами Четверного союзу (Централны силы) в фебруарї 1918, же вызначала УЛР як независлый штат.[2] Єдным з ключовых добыток УЛР было заложіня закону про особну людову културну автономію, котрый быв розробеный Олександром Шулгіным та Мойше Зілберфарбом і надавав політічны права народностным меншынам.[4]

Западноукраїньска людова републіка (ЗУЛР) выголосила про свою независлость 1. новембра 1918 по розпаду Австро-Угорьской імперії. 22. януара 1919 одбыло ся споїня УЛР і ЗУЛР, але тото было веце сімболічным актом, же обидві републікы мали розлічны політічны і соціалны традіції і ся били окреме: ЗУЛР воёвала з Польсков, а УЛР з совєтьскыма і російскыма силами.[3]

УЛР была до року 1920, кедь єй влада была змушена піти в екзіл. Штатны сили продовжовали бити ся до року 1921, покы УЛР не была остаточно включена до складу СССР як Україньска совєтьска соціалістічна републіка в роцї 1922.[2] Влада УЛР в екзілї была до одновлїня независлости Україны в роцї 1991, кедь послїдный презідент УЛР в екзілї Микола Плавюк передав свою владу першім презіденту независлой Україны Леоніду Кравчуку.[2]

Адміністратівне дїлїня

едітовати
 
Дїлїня УЛР
 

4. марца 1918 україньска влада прияла закон про адміністратівно теріторіалне дїлїня Україны. Закон зазначав, де Україна подїлена на 32 землї, котры є в публікації одповідных земств. Той закон не быв доконця выконаный, же 29. апріля 1918 в Кієві став ся антісоціалістічный переворот, по якім гетман Павло Скоропадьскый повернув реформу до ґуберньского тіпу управлїня.

Референції

едітовати
 
Commons
Вікісклад має мултімедіалны дата на тему: