Для їздової работы берут псу опредїленых пород (хаскі, маламут, самоїд), в якых у ходї селекції закапчані всї што треба для їздовых псу фізичні и психічиські качества.
Май давнї находкы псячых упряжок, нарт и кусток псу были найдені на Новосибірськых островах и, согласно радіоуглеродному аналізови, їм дись 7800—8000 году[жрідло?].
Оба полюсы Землї были покорені на псячых упряжках. Сїверный полюс — експедиція Роберта Пірі (1909 гуд), Южный — експедиція Руаля Амундсена (1911 гуд).
Самый довгый арктичеськый переход на псячых упряжках простяг ся на 10 000 кілометру, уд Уелена до Мурманська, в ходї полярної експедиції газеты «Совітська Росія» в 1982—1983 годах[1].
Популярна подїя з участьов їздовых псу — «Велика гонка милості» 1925 года, в ходї якої в населені пункты Аляскы была привезена противодифтерійна сыворотка.
У їздового песоводства сут повно переваг перед їздов на олениных упряжках, бо псам не треба пудножный корм (например трава што росте на землї), што особено важно при переміщеньови по ледови вадь арктичеськыми пустынями. В динь псяча упряжка годна пруйти ростояня в 40—60 км при скорості 10—12 км/ч. Айбо при сьому враховуют ставаня, кыбы псы годні отдохнути[жрідло?].
Кроме сього, їздовых псу мож гудувати мнясом мертвых звірий, што стало перевагов експедиції, Амундсена ид Южному полюсови перед експедиційов Скотта, хосновавшого в качестві гужевых живин шетлендськых поні.
